Zelfzorg

Een persoonlijk stuk: 

Van zorgen voor mijn man, naar weer leren zorgen voor mezelf. 

De afgelopen weken heb ik vaak gedacht aan wat het betekent om weer voor mezelf te leren zorgen nu het moment er is dat de zorg voor mijn man is gestopt, omdat hij overleden is. 

Na jaren waarin elke dag draaide om zorgen, regelen, altijd aan staan en ademen voor twee komt er plots stilte. In die stilte sta ik oog in oog met mezelf. 

De zorg die ik gaf, kwam uit liefde. Uit nabijheid, toewijding, verbondenheid. 
Elke handeling droeg betekenis 

Mijn handen weten nog precies wat ze moeten doen, maar er is niets meer om vast te houden. 
Mijn hart zoekt nog steeds een richting, want de weg die ik kende is verdwenen. 

Langzaam besef ik dat ik nu zelf mijn zorg nodig heb. Dat voelt onwennig. Alsof zelfzorg een luxe is die ik niet verdien. Het is geen luxe. Het is het terugvinden van mezelf achter de mantelzorger die ik ruim zes jaar ben geweest. Het terugvinden van mijn hart dat lang in dienst stond voor mijn man. 

In het begin zijn het kleine dingen. 
Een warme douche die iets langer duurt. 
Een wandeling waarin ik niet meer kijkt of alles goed gaat, maar waarin ik alleen maar hoeft te zijn. Kleine momenten van aandacht, waarin ik weer leer ademen op mijn eigen ritme. 

Zorgen voor mezelf vraagt moed. Het vraagt dat ik weer voel wat ik nodig heb. Dat ik luister naar mijn eigen lichaam, mijn eigen grenzen, mijn eigen ritme. 

Soms voelt dat leeg, soms met schuldgevoel, soms als vrijheid. 
Tussen die momenten door ontstaat iets nieuws: ruimte. 
Ruimte voor rust, voor adem, voor zachtheid naar mezelf. 

Ergens diep vanbinnen begint iets te fluisteren: 
Ik mag weer leven. Het is de liefde behouden in een nieuwe vorm, 
met mezelf als drager. 

Zorgen voor mezelf is de liefde die ik heb, ombuigen naar binnen. 
Zodat ik verder kan met jou in mijn hart.